De grote verhuizing

Een goede vriend van mij verhuist samen met zijn vrouw naar zijn eerste koophuis. Hij heeft mij gevraagd om te helpen. Het is een moment waarop ik besef dat we allemaal ouder worden. Tien jaar geleden gingen we samen naar dezelfde studentenvereniging, waar we week in week uit tot vroeg in de ochtend zaten te borrelen. We zongen liedjes van Clouseau voor de gebroken harten die de meisjes van de studentenvereniging ons bezorgden, alvorens we ons hart weer aan een ander meisje verpandden. Tegenwoordig hebben de meesten van ons één van deze meisjes uitgezocht aan wie ze eeuwige trouw beloofden. Ze hebben de studentenvereniging en Clouseau niet meer nodig. Mij gelukkig nog wel. 

Een kruispunt tussen tijdperken

Zodra ik aankom bij zijn nieuwe huis in Gouda, loopt ie me tegemoet. Hij heeft een sloophamer in zijn hand en zijn kleren zijn smerig. Ik moet denken aan een van onze jaarclubvakanties, waar hij er net zo smerig uitzag. Stomdronken rende hij met een cape om door een weiland. Dit keer is hij niet dronken. ‘We moeten een bouwafval container huren,’ zegt hij met een serieuze blik. Ik pak mijn telefoon om op te zoeken waar we dit kunnen doen. ‘Ik zit op de website van GPGroot,’ zeg ik tegen hem. ‘Zij hebben een voordelige prijs. Zal ik bellen?’ Hij knikt dankbaar. Ook in zijn ogen zie ik een zweem van melancholie. We staan op een kruispunt. Dat van het verleden, waarin de studentenvereniging, drank en vrouwen hoofdrollen speelden. En dat van de toekomst. Zijn nieuwe huis, zijn vrouw en de kinderen die hij hier op de wereld zal zetten. Ik hoop dat er ook voor mij nog een plekje in deze toekomst is.

Bouwen aan de toekomst

Even later arriveren ook een paar andere jongens van onze jaarclub. We drinken koffie, lachen wat over zaken waarover we al jaren lachen en gaan aan de slag. We breken muurtjes, ruimen puin en dragen afval naar de bouwafval container van GPGroot, die inmiddels gearriveerd is. Het voelt goed om dit te doen. Het leven gaat verder en het kan niet eeuwig lang leve de lol zijn. Samen gaan we een nieuw tijdperk in. Een leven met een carrière, een vrouw en een huis. Zelf heb ik nog geen van drieën. Ik denk dat ik een beetje bang voor de toekomst. Wel moet ik zeggen dat mijn vriend er best gelukkig uitziet. Niet zo gelukkig als toen hij met een cape om door een weiland rende, maar nog steeds best gelukkig. Misschien wordt het ook voor mij om na te denken over de volgende stap.